65-інші үйдің Аязатасы

Орал қаласы Жәңгір хан көшесі 65-інші үй тұрғында­ры­ның Жаңа жыл күні есіктерін қа­ғатын өз Аязатасы бар. Мұн­дай тосын ой осыдан 15 жыл бұрын осы үйде тұратын ерлі-зайыпты Рустам мен Жанаргүл Майхиевтердің басына келеді. «Шұғыл шешім болса да, тыңғылықты әзір­лендік. Аязата мен Қар­шақыздың киімдерін, сыйлық салатын дорбамызды оюлап тұрып, әдемі қылып әзірлеуге барымызды салдық. Дайындық үйдегі балаларымыздан жасырын жасалды. Олардың алғашқы таң­данысы әлі көз алды­мыз­да. Басында ештеңені түсінбей қалды. Ал Аязата мен Қаршақыз рөлінде ата-аналары екенін білгенде қол шапалақтап қуанғаны әлі есімде. Балаларымызды шек­сіз қуанышқа бөлеген сәтіміз отағасы екеуміздің ең бір бақытты минуттарымыз ретінде ойымызда қалды», – деп еске алады Жанаргүл.
Өз бүлдіршіндерінің шаттығын көрген олар енді көршілердің де кішкентайларына то­сынсый жасамаққа бекінеді. «Дор­ба­мыз­ды тәттіге толтырып, көршілеріміз Қажет пен Жанардың есігін қақтық. Бұл көр­ші­лер­ден бастауымыздың мәнісі – олардың от­басында тетелес бес бөбек бар еді. Ша­қырусыз келген ертегі кейіпкерлерін көрген олар­дың қуаныштан қол ша­па­лақ­тап, «Аяз­ата келді, Аязата келді!» деп се­кі­ріп жүр­генін көрсеңіз... Кішкентайлар өз өнер­лерін көрсетіп, сыйлықтарын алды. Біз шы­ғып бара жатқанда, алты жасар Арай­­дың со­ңымыздан: «Аязата, наннан ауыз ти­мей­сің бе?» деп айқайлағанын есті­ген­де, Аяз­ата рөліндегі отағасының кө­зінен жас шық­қан­ша күлгені әлі көз алдымда. Арай жүгіріп барып асүйден бауырсақ әкел­ді. Сол сәтте мен сәбилердің көңіліне ертегінің бір бөлшегін сыйлағанымызды ұқтым. Үйден үлкен әсермен шығып, ойға шомып, үнсіз келе жатқан Рустам маған сол кезде: «Бұл біздің отбасылық дәстүрімізге ай­на­луы тиіс» деген еді», – дейді Жанаргүл Май­хиева. Сол түні Аязата мен Қаршақыз  №65 үйдің барлық пәтерін аралап шығады. Ке­­лесі екі жыл да қатарынан тап солай өтеді.   
– Есіктен кіріп келе жатқан Аязата мен Қар­шақызды алғаш көргенде мекен­жай­дан адасып кеткен болар деп ойлап қал­ғанымыз рас. Көршілерімізді алға­шын­да та­нымай да қалдық. Олар кеткенде бала­лар үлкен әсермен жүрді, – дейді көршілері Жа­нар Сарғозиева
Тағы бір көршілері Орынғаным Қой­шина: «Рустам мен Жанар кәсіби актерлер бол­маса да, рөлдерін өте шынайы орын­дады. Жүздерінен нұр шашқан мейірімді от­басына Жаңа жылдан өзге уақытта да балаларымыз үйірсек», – дейді.
2010 жыл Майхиевтер отбасы үшін өте ауыр болды. Қамқор әкеден, сүйікті жар­дан айырылды бұл шаңырақ...
Тағдырдың соққысын қайыспай көтер­ген қайсар Жанаргүл Жаңа жылда отаға­сы­ның бір кездері айтқан сөзін жерге тас­та­май, отбасылық дәстүрді жалғасты­рып, көр­шілердің кішкентайларына қуаныш сый­лай беруге бел буды. Үлкені 15-ке, кі­шісі 10-ға толып естияр болған қыздары Аязатаның өмірде болмайтынын ұқса да, бүл­діршіндерді қуантудың қаншалықты маңызды екенін айтқызбай түсінеді. Бү­гін­де Элеонора мен Лунара аналарына сый­лық жасауға көмектеседі. «Жаңажылдық ер­тегіні айналама сыйлай отырып, бір сәт өзімді де бақытты сезінемін. Биыл да жыл­дағы дәстүрімізше бір шатырдың астында тұратын бүлдіршіндердің қиялдарын оя­тып, ғажайып ертегіге саяхат жасат­пақ­пын», – дейді 65-інші үйдің Аязатасы Жа­нар­­гүл. Әркім өз басының қамын күйттеп кет­кен қа­зіргі қым-қуыт заманда ға­жа­йыпқа се­нетін, қуанышты өзгенің үйіне де сыйлауға асы­ғатын жандардың арамызда жүргеніне қуа­насың.